Food-Info.net> Produkty żywnościowe > Przyprawy i zioła

Imbir (Zingiber officinale)

Systematyka botaniczna

Zingiberaceae (rodzina imbirowate)

Inne nazwy botaniczne

-

Pochodzenie

Środkowa Azja. Obecnie imbir jest uprawiany w rejonach zwrotnikowych i podzwrotnikowych Azji (50% światowych zbiorów pochodzi z Indii), Brazylii, Jamajce (stamtąd pochodzą korzenie najlepszej jakości) oraz Nigerii, gdzie imbir jest bardziej pikantny, lecz posiada nieco mniej atrakcyjny aromat niż pochodzący z innych źródeł.

Część użytkowa rośliny

Duże, świeże kłącza (“korzeń imbiru”, mimo że nie jest to właściwie korzeń). W stanie świeżym posiada charakterystyczny wygląd, przypominający koralowca. Suszony imbir zwykle jest sprzedawany w postaci proszku białego barwie prawie białej do lekko brązowej.

Właściwości sensoryczne

Zapach orzeźwiający, przypominający cytrynę, ostry smak.

Główne składniki aromatyczne

Olejek eteryczny (od 1 do 3% świeżej masy kłączy) zawiera głównie seskwiterpeny, takie jak (-)-zingiberen (do 70%), (+)-ar-kurkumen, β -seskwifellandren, bisabolen oraz farnesen. Monoterpeny występują w śladowych ilościach (β-feladren, cineol, cytral).

Ostry smak imbiru spowodowany jest obecnością nielotnych żywic zawierających związki hydroksyarylowe, które występują również w innych gatunkach należących do rodziny imbiru, są to zingeron, gingerole oraz shoagole.

Świeże kłącze imbiru

Zastosowanie

Na cały świecie, imbir należy do najważniejszych i najwartościowszych przypraw. Obecnie, roślinę uprawia się w rejonach tropikalnych całego świata, gdzie odgrywa ważną rolę w kuchni tamtejszych regionów. W Europie, pomimo że nie jest tak popularny, był ważną przyprawą już w czasach romańskich (aby uzyskać więcej informacji na temat kulinarnych upodobań starożytnego Rzymu patrz: sylfion). Świeży imbir (zwany również zielonym imbirem) jest obecnie łatwo dostępny w krajach zachodnich.

Wiele osób ceni świeży imbir. W tej postaci jest on najbardziej popularny w południowej oraz wschodniej Azji. Świeży imbir jest tarty lub krojony, ewentualnie moczony w wodzie przez kilka godzin, a następnie dodawany do potrawy na krótko przed podaniem. Użyty w ten sposób, wnosi świeży, pikantny i ostry smak. Jeśli imbir poddamy gotowaniu, staje się on bardziej cierpki, lecz traci na świeżości. Tajlandczycy dodają tarty imbir razem z wieloma innymi składnikami (w formie curry pastes) do śmietankowych potraw z mleka kokosowego. W Indonezji często stosuje się przyprawę w postaci pasty zawierającej świeżą paprykę oraz imbir, którą naciera się mięsa przed grilowaniem czy pieczeniem. Herbata imbirowa, przygotowywana przez gotowanie plastrów świeżego imbiru przez kilka minut, jest pikantnym, zdrowym napojem, którym delektują się zarówno mieszkańcy gorących, tropikalnych rejonów (Indonezja) jak i zimnych Himalajów (Sikkim).

Ginger ale (piwo imbirowe) to napój bezalkoholowy, bardzo popularny w USA. Podobnie jak piwo korzenne, nie produktem otrzymanym tradycyjnie w procesie fermentacji, lecz tylko gazowaną wodą z cukrem i ekstraktem z imbiru. Jednak w ostatnich latach Średniowiecza oraz w okresie renesansu imbir był stosowany do przyprawiania prawdziwego piwa, tzn. alkoholowego napoju otrzymywanego przez fermentację słodu.

Suszony imbir nie jest zbyt często stosowany w rejonach, gdzie tradycyjnie dostępny jest w postaci świeżej. Jego smak jest nieco bardziej aromatyczny niż ostry i jest czasem stosowany w Europie, szczególnie jako przyprawa do krakersów, a także poprawiania smaku sosów pieczeniowych oraz zup.

Źródło : http://www-ang.kfunigraz.ac.at/~katzer/engl/spice_welcome.html