Voedsel en Religie - Mormonen

Naar het overzicht van religies

De spijswetten

Het geloof van de mormonen is een sekte onder het geloof van het christendom. Mormonen geloven naast de bijbel ook nog in het boek van de mormonen, een ander testament van Jezus Christus. Bovendien zijn in 1830 instructies gegeven door God, die de Doctrine and Covenants (De leer en verdragen) genoemd worden (Pike, 1992). Deel 89 uit dit boek bevat aanwijzingen over het te volgen dieet van de volgelingen. Dit deel staat bekend als het Word of Wisdom. Dit Word of Wisdom raadt het gebruik van alcohol af evenals het gebruik van caffeïne-houdende dranken als koffie en thee. Ook wordt de consumptie van tabak afgeraden. Granen worden omschreven als de belangrijkste bron van voedsel. Deze moeten door eenieder veel worden geconsumeerd. Ditzelfde geldt voor groenten en kruiden. Vlees moet daarentegen slechts matig worden gegeten. Deze maatregelen hebben allemaal als doel het lichaam zo gezond mogelijk te houden. Het lichaam wordt namelijk gezien als tempel, waar de ziel huist (Pike, 1992; Word of Wisdom, 1-2-2000).

Een belangrijk punt binnen het geloof van de mormonen is zelfstandigheid. Mormonen moeten hiervoor genoeg voedsel en kleding in huis hebben voor noodgevallen. Daarom wordt een jaarvoorraad aangelegd. Deze voorraad wordt regelmatig vervangen om bederf te voorkomen. De voorraad kan geen snel bedervende producten bevatten. Daarom hebben mormonen grotere behoefte aan gedroogd of ingeblikt voedsel (Pike, 1992).

Invloed op de levensmiddelentechnologie

Mormonen gebruiken nauwelijks alcoholische of caffeïnehoudende dranken. Bovendien gebruiken ze minder vlees dan niet-gelovigen. Dit is echter nauwelijks van invloed op de levensmiddelentechnologie, omdat de producten die zij wel gebruiken geen speciale behandeling vragen en reeds in grote mate op de markt aanwezig zijn. Vanwege de opslag van voedsel is er wel een grotere behoefte aan grotere verpakkingen en houdbaar voedsel. De bestaande selectie hiervan zou nog uitgebreid kunnen worden (Pike, 1992).