Food-Info.net> Produkty żywnościowe > Cukier

Produkcja cukru buraczanego

W przeciwieństwie do cukru trzcinowego wytwarzanego w dwóch etapach, biały cukier buraczany jest produkowany w jednym ciągu technologicznym.

Zbiór

Buraki cukrowe są wykopywane jesienią i wczesną zimą. Zwykle są transportowane do cukrowni bardziej odległych od miejsca uprawy, niż ma to miejsce przy przetwarzaniu trzciny cukrowej. Wynika to z faktu, że buraki cukrowe są rośliną płodozmianową, która wymaga czterokrotnie większej powierzchni uprawy niż trzcina cukrowa, uprawiana jako monokultura. W porównaniu do trzciny cukrowej, wykopywane z ziemi buraki zawierają liczne zanieczyszczenia, jak liście, kamienie i pozostałości piasku, które muszą zostać dokładnie usunięte.

Ekstrakcja

Proces produkcyjny rozpoczyna się od krojenia buraków w drobne paski. Zwiększa to powierzchnię i ułatwia ekstrahowanie cukru. Ekstrakcja zachodzi w ekstraktorach, gdzie krajankę poddaje się działaniu gorącej wody przez około godzinę. Proces ten przebiega podobnie jak proces zaparzania liści herbaty w imbryku, gdzie uwalniania się jej aromat i barwa, choć typowe ekstraktory wypełnione burakami cukrowymi i wodą ekstrakcyjną ważą kilkaset ton. Ekstraktor to duży poziomy lub pionowy zbiornik, w którym krajanka przesuwa się w kierunku przeciwnym do kierunku ruchu wody, w tak zwanym przeciwprądzie. W czasie przepływu wody rośnie w niej stężenie cukru i w rezultacie otrzymuje się roztwór zwany sokiem surowym. Poza cukrem, surowy sok zawiera wiele innych substancji wypłukanych z buraków.

Zwykle surowy sok po procesie dyfuzji zawiera średnio 14% cukru, a pozostałość - wysłodki około 1-2% cukru i 8 do 12% suchej substancji.

Wyżymanie

Krajanka buraczana po procesie ekstrakcji jest mokra i nadal zawiera pewną ilość cukru. W związku z tym, za pomocą pras śrubowych wyciska się z niej jak największą ilość soku (tzw. woda wysłodkowa), który jest ponownie kierowany do ekstrakcji. Pozostałe wysłodki suszy się i przetwarza na granulat będący ważnym składnikiem paszy dla zwierząt.

Defekacja i saturacja

Kolejny etap przetwarzania soku surowego ma na celu usunięcie zanieczyszczeń stałych, które zmętniają roztwór, przy czym roztwór się także nieco odbarwia. Jedną z dwóch powszechnie stosowanych na tym etapie technik jest defekacja i saturacja. Polega ona na dodaniu do soku mleka wapiennego [wodorotlenek wapnia, Ca(OH)₂] i wprowadzaniu dwutlenku węgla. Gaz reaguje z wapnem tworząc krystaliczny węglan wapnia, który wiąże zanieczyszczenia stałe. W celu zachowania odpowiednich warunków dla flokulacji osadu, reakcja jest ściśle kontrolowana. Powstały osad zawiera wiele związków niecukrowych, które po filtracji osadu zostają usunięte. Po filtracji, sok jest gotowy do odbarwiania.

W przeciwieństwie do produkcji cukru trzcinowego, przy przerobie buraka cukrowego nie stosuje się procesu alternatywnego – fosfatacji. Podobnie, w produkcji cukru trzcinowego nie stosuje się oddzielnego procesu odbarwiania.

Zagęszczanie

W czasie ostatniego etapu, sok kieruje się do bardzo dużych wyparek, zwykle mieszczących ponad 60 ton roztworu. W wyparkach następuje odparowanie wody aż do momentu, w którym zaczynają się tworzyć kryształy. Dodatkowo, do zagęszczonego syropu dodaje się drobne kryształki cukru w celu zapoczątkowania krystalizacji. Mieszanina syropu i kryształów cukru (cukrzyca) jest odwirowywana w wirówkach w celu separacji kryształów. Proces ten przypomina odwirowywanie prania. Odwirowane kryształy są przed pakowaniem osuszane gorącym powietrzem.

Podobnie jak w procesie otrzymywania cukru trzcinowego, pozostały odciek nadal zawiera wartościowy cukier, więc krystalizację powtarza się kilkakrotnie. Jednakże inne związki cukrowe hamują krystalizację. Dotyczy to w szczególności glukozy i fruktozy, które są produktami rozkładu sacharozy. Powoduje to, że każde kolejna krystalizacja jest coraz trudniejsza, a w końcu nie jest dalej możliwa. Następuje to najczęściej po trzech powtórzeniach.

Produkt końcowy

Otrzymany cukier ma białą barwę i jest gotowy do użycia w kuchni lub w przemyśle np. w zakładzie produkującym napoje bezalkoholowe. Ponieważ w procesie produkcyjnym nie jest możliwe pozyskanie całego cukru obecnego w soku, pozostaje uboczny słodki produkt - melasa buraczana . Jest ona zwykle wykorzystywana do produkcji paszy dla bydła lub w gorzelniach do produkcji alkoholu. Nie posiada ona zapachu ani smaku podobnego do melasy trzcinowej, więc nie może być użyta do produkcji rumu.

Źródło:

www.sucrose.com